باسمه تعالی علیکم السلام و رحمة الله و برکاته البته یک توضیح لازم است که ما گفتیم احتیاطا قضای روزه بجا آورده شود ، به جهت آنکه عده ای از بزرگان قائل به اتیان قضا هستند تا با آنها صد در صد مخالفت نشود . در اصل مسئله چند نظر وجود دارد . 1- به افق کشوری که نزدیکتر به آن مکان می باشد و شب روزش معمولی است یا افق کربلاء یا افق زادگاه آن فرد، روزه گرفته شود ولی نماز به افق همان مکان خوانده شود . این نظر مردود است چون اولا مکانی که روزش طولانی می باشد شب و روز مشخص دارد و خداوند در قرآن کریم دستور داده است که روزه باید تا شب ادامه پیدا کند (ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيَامَ إِلَى اللَّيْلِ) . ثانیا : روزه و نماز از نظر افق و در یک شهر با هم فرقی نمی کند معنی ندارد که روزه اش تا ساعت مثلا چهار بعد از ظهر باشد ولی نماز مغربش را ساعت 8 شب بخواند . 2- سقوط ادا و وجوب قضا . این نظریه نیز مردود است چون طرف نه مریض است و نه مسافر و نه در ابتدای روز مشکل و سختی دارد . پس وجهی برای سقوط وجود ندارد . 3- اینکه واجب است بر طبق اوقات شرعی همان شهر روزه بگیرد هرچند روز بلند باشد ولى اگر روزه گرفتن مشقت زیادی داشته باشد و عادتا قابل تحمل نباشد ، جایز است در هنگام شدت گرسنگی و تشنگی بنابر احتیاط واجب تنها به مقدار ضرورت آب بنوشد یا غذا بخورد و باید بقیه روز را به احتیاط واجب امساک کند و بعد از ماه رمضان این روز را قضا کند و کفاره ندارد. این نظر هم خالی از اشکال نیست چون اگر روزه او باطل شده باشد دیگر امساک معنی ندارد (البته بحث استحباب امساک مطلب دیگریست ولی احتیاط واجب یعنی واجب است ) و اگر باطل نشده است نیازی به قضا وجود ندارد . از طرف دیگر هم روزه بگیرد و هم قضا کند قابل جمع با هم نیستند . 4- اینکه واجب است روزه بگیرد و تا هروقتی که توانست ادامه بدهد مثلا بیست ساعت و اگر چنانچه بعد از آن قابل تحمل نباشد به مقدار کمی آب و یا غذا و یا هردو (اگر چاره ای نباشد) میل کند و بقیه روز را حتما امساک نماید و قضای روزه بگردن او واجب نیست . و این حکم را می شود از این دو موثقه استفاده کرد : 1- مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ إِدْرِيسَ وَ غَيْرِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ عَمْرِو بْنِ سَعِيدٍ عَنْ مُصَدِّقِ بْنِ صَدَقَةَ عَنْ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي الرَّجُلِ يُصِيبُهُ الْعُطَاشُ حَتَّى يَخَافَ عَلَى نَفْسِهِ قَالَ يَشْرَبُ بِقَدْرِ مَا يُمْسِكُ رَمَقَهُ وَ لَا يَشْرَبُ حَتَّى يَرْوَى 2-وَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مَرَّارٍ عَنْ يُونُسَ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ لَنَا فَتَيَاتٍ وَ شُبَّاناً لَا يَقْدِرُونَ عَلَى الصِّيَامِ مِنْ شِدَّةِ مَا يُصِيبُهُمْ مِنَ الْعَطَشِ قَالَ فَلْيَشْرَبُوا بِقَدْرِ مَا تَرْوَى بِهِ نُفُوسُهُمْ وَ مَا يَحْذَرُونَ البته در این دو روایت بحث عطش مطرح شده ولی معلوم است که تشنگی خصوصیت ندارد و می شود به گرسنگی هم تعمیم داده شود . ضمنا در این دو روایت بحث ذو العطاش یعنی کسیکه مرض تشنگی دارد مطرح نشده است بلکه حکم ذو العطاش در روایت دیگر بیان شده و ان سقوط روزه است اداء و قضاء و فقط باید روزی یک مد طعام کفاره داده شود . چنانکه در دو روایت فوق صحبتی از قضا نشده است و چون امام علیه السلام در مقام بیان بوده و بیان نکرده پس اطلاق مقامی روایت دلالت بر عدم وجوب قضا و هم چنین عدم وجوب کفاره دارد . موفق باشید