نسیم عشقجدی ۱۲, ۱۳۹۴
نسیم عشق گر روزی بسویم بال افشاند
سراپا جان شوم تا جان فدای دوست گردانم
ولی آن طایر قدسی نمی آید ببالینم
خدایا چیست تقصیرم که من هرگز نمیدانم
الا ای زاغ شب بال سیاهت را کناری زن
که تا از نور رخسارش بگردد روز زندانم
گرفتارم بوادی غمش بی مونس و غمخوار
تحمل میکنم چون عاشق آن رند رندانم
مرا عشق بتان و مهوشان در دل مباد هرگز
که من عاشق بران قند لب و سیب زنخدانم
وصال یار بی طاعت میسر کی شود حجت
چو فرمانبر شوی آنگه رسی بر یار میدانم