شهادت مظلومانه هفتمین اختر تابناک امامت و ولایت، حضرت باب الحوائج موسی بن جعفر علیهما السلام را به ساحت مقدس حضرت مهدی موعود ارواحنافداه و مسلمانان جهان تسلیت و تعزیت عرض می نماییم.
هارون الرشید براى استحکام خلافت اولادش به قصد حج روانه مکه شد، وقتى به مدینه رسید، دستور داد، موسى بن جعفر(علیه السلام) را گرفته و نزد او حاضر کنند. حضرت در حالى که در روضه مطهر رسول اللّه(صلى الله علیه وآله) مشغول نماز بود، ایشان را گرفته و نزد هارون بردند. هارون براى آنکه مردم ندانند آن حضرت را به کدام ناحیه مى برند، امر کرد دو محمل ترتیب دهند. یکى را به سوى بصره و دیگرى را به طرف بغداد فرستاد. حضرت در محملى بود که به سوى بصره مى رفت.
امام(علیه السلام) را به عیسى بن جعفر بن منصور حاکم بصره تسلیم نمودند. حضرت مدت یکسال در حبس عیسى بود، و هارون مکرر عیسى را به قتل حضرت دستور مى داد، ولى او حاضر به این کار نمى شد، حتى براى هارون نوشت که به حبس حضرت راضى نمى باشم، نامه عیسى به هارون رسید. لاجرم هارون، آن حضرت را به بغداد آورد و نزد فضل بن ربیع حبس گردانید. باز مکرر فضل را به قتل حضرت امر مى کرد ولى او قبول نمى نمود. هارون به ناچار حضرت رابه فضل بن یحیى برمکى سپرد. فضل امام(علیه السلام) رادر اطاق خانه خود حبس نمود و دستور داد مقام امام(علیه السلام) را محترم بشمارند. هارون باز کَتباً فضل را به قتل امام(علیه السلام) دستور داد ولى او نیز حاضر به این کار نشد. این بار امام(علیه السلام) را تحویل سندى بن شاهک ملعون دادند. سندى حضرت موسى بن جعفر(علیه السلام) را بسیار اذیت و شکنجه مى کرد حتى ایشان را غل و زنجیر کرده و در زیر زمین تاریک و مرطوبى که شب و روزش معلوم نبود حبس کرد. روزى هارون، یحیى برمکى را به بغداد فرستاد و به سندى بن شاهک امر کرد که امام موسى کاظم(علیه السلام) را مسموم کند. سپس رطبهاى زهرآلودى را به ابن شاهک داد و گفت: در خوراندن آنها به حضرت مبالغه کن و دست از حضرت بر ندار تا اینکه آنها را تناول نماید. سندى در روز بیست و سوم رطب ها را نزد حضرت موسى بن جعفر(علیه السلام) برد، و به اصرار آنها را به حضرت داد تا تناول نماید. حضرت نیز آنها را میل فرمود. و به این ترتیب در سال ۱۸۳ هجرى قمرى در سن ۵۵ سالگى در اثر زهر، روح مقدسش به عالم بقاء ارتحال یافت.
به روایت صدوق(رحمه الله) جنازه شریف امام موسى کاظم(علیه السلام) را به مجلس شرطه آوردند، چهار نفر صدا کردند هر که مى خواهد موسى بن جعفر را ببیند، بیاید. در شهر غلغله افتاده بود، سلیمان بن منصور (عموى هارون) قصرى داشت در کنار شط وقتى صداى غوغاى مردم را شنید از قصر پایین آمد عمامه از سر انداخت و گریبان خود چاک زد و با پاى برهنه عقب جنازه آن حضرت روانه شد و دستور داد پیش جنازه ندا کنند که هر کس مى خواهد به طیب پسر طیب نظر کند، به جنازه موسى بن جعفر(علیه السلام) نگاه کند. در بعضى از تواریخ آمده سران دولت همه سیاه پوشیدند و در مقابل جنازه گریه کنان حرکت کردند و شهر بغداد به خود صورت عزا گرفت و زنها از منازل بیرون ریختند و عقب جنازه ناله کنان روانه شدند. ظاهراً در آنجا سلیمان حضرت را غسل داد و کفن خود را که به دو هزار و پانصد دینار تمام شده بود، به حضرت کفن نمود (غیر از کفن خلص خود حضرت) و در مقابر قریش که اکنون شهر کاضمین است دفن نمودند.(۱)
___________
۱-حوادث الایام، صفحه ۱۵۷٫
